یادته ...
اولین شعری که برام نوشتی...
 شب سردی است و من افسرده
راه دوری است و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده
میکنم تنها، از جاده عبور
دور ماندند زمن آدم ها
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غمها
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر ، سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برآرم از دل
وای ، این شب چقدر تاریک است
خنده ای کو به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟
مثل این است که شب نمناک است
دیگران را غم هست به دل
غم من لیک ، غمی غمناک است

از من رمیده یی و من ساده دل هنوز
بی مهری و جفای تو باور نمی کنم
دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این
دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم



رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق ترا آرزو کنم
دیگر چگونه مستی یک بوسه ترا
دراین سکوت تلخ و سیه جستجو کنم
یاد آر آن زن ‚ آن زن دیوانه را که خفت
یک شب بروی سینه تو مست عشق و ناز
لرزید بر لبان عطش کرده اش هوس
خندید در نگاه گریزنده اش نیاز
لبهای تشنه اش به لبت داغ بوسه زد
افسانه های شوق ترا گفت با نگاه
پیچید همچو شاخه پیچک به پیکرت
آن بازوان سوخته در باغ زرد ماه
هر قصه ایی که ز عشق خواندی
به گوش او در دل سپرد و هیچ ز خاطره نبرده است
دردا دگر چه مانده از آن شب ‚ شب شگفت
آن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده است



با آنکه رفته یی و مرا برده یی ز یاد
می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت
ای مرد ای فریب مجسم بیا که باز
بر سینه پر آتش خود می فشارمت

زمان نمی گذرد عمر ره نمیسپرد
صدای ساعت شماطه بانگ تکرار است
نه شب هست و نه جمعه
نه پار و پیرار است
جوان و پیر کدام است زود و دیر کدام است
اگر هنوز جوان مانده ای به آن معناست
که عشق را به زوایای جان صلا زده ای
ملال پیری اگر میکشد تو را پیداست
که زیر سیلی تکرار
دست و پا زده ای
زمان نمی گذرد
صدای ساعت شماطه بانگ تکرار است
خوشا به حال کسی
که لحظه لحظه اشت از بانگ عشق سرشار است
دراین دنیای پست هیچکس باورت جز من نکرد و بالعکس ...
اما ..
آخه عزیزم
تو این ماه ها و سالها و تواین روزگار بیوفا کی منو باور کنه ؟
کی؟کی؟کی؟

عزیزم...
با دلی از درد و با نا امیدی
به سوی امید میروم تا
دوباره تو را پیدا کنم

میدانم که پیدا کردن تو
کار ساده ای نیست ولی باز دست از
مبارزه ی زندگی بر نمی دارم
تا بگویم تو را میخواهم
 تا بگویم غیر از تو
هیچ موجودی در جهان نمی تواند
عشق من نسبت به تو را کم کند .
شاید شما هم عاشق باشین
اصلا هستید نمیشه که نباشین
حالا...

در راه عشق فقط استواری و صبوری و
فداکاری هست که میتونه به آدم ها
معنی عشق رو برسونه 

پس همیشه سعی کنید با
فداکاری و استقامت به سمت عشق خود برید

در کوچه ای خلوت به دنبال عشق می گشتم عشقی که تا ابد با من باشد عشقی که بتواند من را درک کند

در کوچه ی خلوت گلی را دیدم گلی که پر از احساس و پر از خون جاری از عشق بود.

شاید شما فکر کنید که کوچه ی خلوت فقط برای قصه هایی از جدایی است ولی نه بعضی از کوچه های

خلوت انسان رو به عشق نزدیک تر میکنه .

در آن کوچه یک گلی بود که شاخه ای شکسته داشت گلبرگ های آن پرپر شده بود و جز آه و ناله چیزی

برای حرف نداشت .

من آن شاخه ی خشکیده را به خانه بردم از او مراقبت کردم او را در جایی قرار دادم که سرور تمام گلها

شود به آب دادم از خورشید خواستم که بهترین نور خود را به گل بتاباند تا آن گل شایسته ی سروری گلها

را داشته باشد .

 من از او آن قدر مواظبت کردم گاهی دستم از خارهای آن گل زخمی میشد ولی با هر رنج و زحمتی بود

آن را به درجه ی سروری رساندم .

حال من آن گل را در گلدان خود نگه داشته ام و او را همچون خدا میپرستم و او هم با بوی خوش خود

مرا سر مست میکند.

میخواهم نامه ای بنویسم بگویم که
دیگر دلم طاقت دوری ندارد
من میدانم که تو چه قدر از من دوری

در قلب من و تو جایی جز عشق نیست
عشقی که در کنار تو فقط و فقط جاودانه است.

میخواهم نامه ای بنویسم که
شاید این راه دور را برای من و تو نزدیک کند
بنویسم که شاید راه من و تو  دور باشد ولی
وقتی قلبها به یکدیگر نزدیک باشد دیگر
آن دوری به نزدیکی و شاید با هم

و در کنار یکدیگر بودن را بدهد.

مینویسم که عشق من نسبت به تو
و عشق تو نسبت به من کم نشود
عزیزم
یادت گرامی روحت شاد